Kalendarium: 20 stycznia 1942 r. Konferencja w Wannsee, czyli urzędowa decyzja o masowym ludobójstwie europejskich Żydów

20 stycznia 1942 roku, w reprezentacyjnej willi w berlińskiej dzielnicy Wannsee spotkało się piętnastu niemieckich urzędników. W ciągu niecałych dwóch godzin ustalili prawne i logistyczne aspekty wymordowania 11 milionów ludzi. Planów tych Niemcy nie zrealizowali w całości. Do końca wojny zdążyli jednak zamordować 6 milionów Żydów. – przypomina portal PolskieRadio24.pl

Willa przy Großer Wannsee 56/58, w której 20 stycznia 1942 odbyła się konferencja; obecnie muzeum Dom Konferencji w Wannsee / fot. A.Savin ; Wikipedia

Początkowo spotkanie miało się odbyć 9 grudnia 1941 roku. W tej samej dzielnicy Berlina, ale w innym miejscu, siedzibie Międzynarodowej Organizacji Policji, czyli Interpolu. Jednakże gdy 7 grudnia 1941 roku po japońskim ataku na Pearl Harbour Stany Zjednoczone włączyły się do wojny i  zaplanowaną konferencję w ostatniej chwili odwołano. 11 grudnia Niemcy wypowiedziały oficjalnie wojnę USA.

Dyskusję nad urzędowym planem masowego zabijania „odłożono” o czterdzieści dni.

Protokół o „ostatecznym rozwiązaniem kwestii żydowskiej”

Z trzydziestu egzemplarzy dokumentu sporządzonego na podstawie przebiegu konferencji w Wannsee do dziś odnaleziono ponad połowę. Protokół ma 15 stron i jest starannie sporządzonym maszynopisem. Otwiera go lista gości zaproszonych na 20 stycznia 1942 roku do willi w Wannsee.

Byli wśród nich między innymi wysocy rangą urzędnicy III Rzeszy, czterech sekretarzy stanu i jeden podsekretarz. Dziewięciu miało dyplomy ukończenia wyższych studiów, ośmiu tytuł doktora. Przeważali prawnicy. Stąd precyzyjny, miejscami mocno oficjalny i operujący liczbami protokół.

Istotny przy analizie dokumentu jest właśnie język. Tu nie wspomina się wprost o masowym zabijaniu. Używa się innych, wręcz dyplomatycznych określeń i fraz jak: potrzeba „uzgodnienia linii działania”, „wyparcia Żydów z przestrzeni życiowej niemieckiego narodu” czy też „obecnie zastąpiono emigrację Żydów [ich] ewakuacją na Wschód”.

Konkrety są też opisane bardzo ogólnie: „W trakcie praktycznej realizacji ostatecznego rozwiązania Europa zostanie przeczesana z zachodu na wschód” czy „w trakcie realizacji planu ostatecznego rozwiązania podstawą prawną powinny być do pewnego stopnia ustawy norymberskie” i wreszcie, że „należałoby usunąć Żydów z terytorium Generalnego Gubernatorstwa jak najszybciej, bo tutaj Żyd stanowi duże niebezpieczeństwo jako nosiciel epidemii i poza tym stale wywołuje zaburzenia w gospodarczej strukturze kraju z powodu ciągłego uprawiania pokątnego handlu”.

Protokół sporządził Adolf Eichmann, główny koordynator i wykonawca planu Ostatecznego Rozwiązania Kwestii Żydowskiej. Członek NSDAP i SS. Zredagował zaś w kształcie dziś znanym historykom organizator spotkania Reinhard Heydrich, w styczniu 1942 roku szef Głównego Urzędu Bezpieczeństwa III Rzeszy.

Do dziś wśród historyków trwają spory: czy dokument będący pokłosiem konferencji w Wannsee potwierdzał urzędowo zagładę europejskich Żydów, czy był również świadectwem rozgrywek i sporów na szczytach władzy III Rzeszy o kształt i przebieg procesu decyzyjnego związanego z „ostatecznym rozwiązaniem kwestii żydowskiej” (niem. Endlösung der Judenfrage).

Sala konferencyjna w pałacyku w Wannsee pod Berlinem, gdzie Główny Urząd Bezpieczeństwa Rzeszy (RSHA) przedstawił plan „ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej” (Endloesung der Judenfrage), który dotyczył zagłady 11 milionów Żydów.Foto: PAP/EPA//Oliver Weiken

Plany były wcześniej

Mówienie o zagładzie Żydów nie było w faszystowskich Niemczech niczym nowym. Praktycznie od chwili przejęcia władzy, czyli od 30 stycznia 1933 roku, kanclerz III Rzeszy Adolf Hitler, coraz wyraźniej akcentował potrzebę „rozwiązania kwestii żydowskiej”.

Początkiem tych na razie wyłącznie urzędowo realizowanych zamierzeń na terenie Niemiec, było wprowadzenie 15 września 1935 roku ustaw norymberskich. Uchwalił je Reichstag, czyli parlament III Rzeszy. Dały one początek rozporządzeniom wykonawczym, z których to dotyczące Żydów wydano 14 listopada 1935 roku. Pozwalało ono z jednej strony w majestacie prawa na szybkie administracyjne pozbawienie każdego niemieckiego Żyda obywatelstwa a z drugiej na odebranie z dnia na dzień jego majątku.

Niemieccy Żydzi nie mogli również od tej chwili pracować w państwowych urzędach i zawierać małżeństw z Aryjczykami. Złamanie tychże zakazów miało być surowo i konsekwentnie karane. Tragicznym dopełnieniem niemieckiego antyżydowskiego prawa stały się wydarzenia z 9 na 10 listopada 1938 roku, określane mianem „nocy kryształowej” (niem. Kristallnacht).

To wówczas na terenie III Rzeszy zapłonęły synagogi i należące do Żydów domy i sklepy. Uczestniczący w masowym pogromie członkowie faszystowskich bojówek oraz cywile zbeszcześcili w tym czasie wiele żydowskich cmentarzy i zamordowali ponad 90 osób.

Tylko do wybuchu II wojny światowej hitlerowskie Niemcy opuściło – wedle różnych szacunków – blisko ćwierć miliona Żydów. Część z nich wyjechała do Polski i innych krajów europejskich a także do USA. Ale administracyjna i eksterminacyjna machina III Rzeszy dopiero się rozpędzała i przygotowywała do „ostatecznego rozwiązania”.

German Death Camps – zobacz specjalny serwis edukacyjno-społeczny – po kliknięciu na link lub grafikę

Przemówienie Hitlera

Jeszcze przed wybuchem wojny, podczas corocznego przemówienia do połączonych izb Reichstagu w berlińskiej operze Krolla, 30 stycznia 1939 roku, o „problemie żydowskim” mówił publicznie i zdecydowanie w ostrzejszym tonie niż dotychczas, kanclerz III Rzeszy Adolf Hitler.

– Europa nie uspokoi się prędzej, aż sprawa żydowska nie zostanie rozwiązana – twierdził. – Bardzo możliwe, że ten problem doprowadzi prędzej czy później do porozumienia w Europie, nawet między narodami, które na innej drodze nie zbliżyły się do siebie. Świat ma wystarczająco dużo terenów osiedleńczych, należy jednak zerwać z poglądem, jakoby naród żydowski został przez Boga wybrany, aby w pewnym procencie być pasożytem na ciele innych narodów i korzystać z ich produktywnej pracy.

Dalej Hitler dowodził:… – cały artykuł na źródłowej stronie PolskieRadio24.pl – po kliknięciu na link

4 Wikipedia: – Konferencja w Wannsee

◙ Podobne informacje:

Kalendarium: 30 czerwca 1941 r. we Lwowie rozpętało się piekło. Jak doszło do pogromu ludności żydowskiej?

Kalendarium: 16 lipca 1942 doszło do największego masowego aresztowania francuskich Żydów podczas II WŚ. Francuska policja schwytała 13 tys osób z Paryża i okolic, w tym 4 tys dzieci. Spośród ofiar tej łapanki Holokaust przeżyło… 25. Czarna karta w historii Francji

Kalendarium: 6 grudnia 1942 r. W Ciepielowie Niemcy spalili żywcem wszystkich członków rodzin, które ukrywały w swych domach Żydów. Zginęły 34 osoby, w większości dzieci.

Kalendarium: 15 marca 1943 roku, w Siedliskach opodal Miechowa Niemcy wymordowali rodzinę Baranków i czterech ukrywanych przez nich Żydów

Kalendarium: 3 listopada 1943 Niemcy przeprowadzili akcję „Dożynki”, której celem było wymordowanie wszystkich ocalałych do tej pory Żydów w Generalnym Gubernatorstwie

Kalendarium: 24 marca 1944 r. – w Markowej Niemcy zastrzelili Józefa i Wiktorię Ulma, szóstkę ich dzieci oraz ukrywanych przez nich Żydów. W 2003 rozpoczął się ich proces beatyfikacyjny

Zamordowani za pomoc Żydom. „Zawołani po imieniu”. W Wierzchowisku pod Częstochową upamiętniono Józefa i Franciszkę Sowów zamordowanych 1 września  1943 r.

„Ratowali tysiące Żydów”. MSZ przypomina bohaterów z Grupy Ładosia

PR24: Ocaleli z Zagłady dzięki paszportom „grupy Ładosia”. Nowe fakty nt. rodziny publicysty „Timesa”, członka Izby Lordów

PR24: Ginęli, bo nieśli pomoc. Dziś Narodowy Dzień Pamięci Polaków ratujących Żydów

Kalendarium: 13 kwietnia 1945 Niemcy spalili żywcem w murowanej stodole w Gardelegen 1016 osób, w większości Polaków, na dzień przed wyzwoleniem

Kalendarium: 9 kwietnia 1968 r. zmarła Zofia Kossak-Szczucka, Sprawiedliwa Wśród Narodów Świata. „Kto milczy w obliczu mordu – staje się wspólnikiem mordercy. Kto nie potępia – ten przyzwala”

🟨🟦 PR24: Beatyfikacja rodziny Ulmów. „Chcemy Polsce i światu powiedzieć o polskich postawach” | Port Lotniczy Rzeszów-Jasionka będzie nosił imię rodziny Ulmów z Markowej