Kalendarium: 20 stycznia 1320 r. w katedrze wawelskiej abp gnieźnieński Janisław koronował Władysława Łokietka na króla Polski
„Kiedy więc nadeszła niedziela” – pisał kronikarz Jan Długosz – „uroczystość św. Fabiana i Sebastiana, wszystkie stany i warstwy, prałaci i panowie polscy udali się do Krakowa. Arcybiskup gnieźnieński Janisław w czasie uroczystej mszy o Duchu św. odprawionej w katedrze krakowskiej, w asyście biskupa krakowskiego Muskaty i poznańskiego Domarata oraz opatów z Tyńca, Mogilna, Jędrzejowa i Brzeska, w kapach i infułach, i wielkiego tłumu możnych panów i szlachty namaszcza księcia Władysława Łokietka na króla, zaś jego żonę Jadwigę, córkę księcia poznańskiego Bolesława, na królową. Koronuje ich koronami królewskimi, które z jabłkiem, berłem i innymi insygniami królewskimi przeniesiono również z Gniezna do Krakowa. Dzień ten minął niezwykle uroczyście wśród ogólnej radości (…). Od tego zaś czasu katedra wawelska otrzymała po raz pierwszy wyróżniający ją przywilej koronowania królów polskich, z którego miała na zawsze korzystać (…). Postanowiono też odbywać w przyszłości koronacje królów i królowych polskich w katedrze krakowskiej.”
Przypomnijmy, że początkowo miejscem koronacji władców Polski była katedra metropolitalna w Gnieźnie. Tam koronowali zostali: Bolesław Chrobry♂ (1024 r.), Mieszko II♂ (1025 r.), Bolesław Śmiały♂ (1076 r.), Przemysław II♂ i Małgorzata (1295 r.) oraz Wacław II♂ (1300 r.).
W okresie rozbicia dzielnicowego Wawel stał się obiektem przetargów pomiędzy rywalizującymi o władzę książętami. Okres politycznego zamętu skończył się rządami księcia Władysława Łokietka (1306-1333), który pokonawszy wrogów zajął Kraków i na Wawelu urządził swoją rezydencję. Po zjednoczeniu ziem polskich, za zgodą Stolicy Apostolskiej, koronował się w Katedrze Wawelskiej.
Kraków stanowił wtedy już mocno ukształtowane centrum życia politycznego. Ponadto w mieście spoczywały szczątki św. Stanisława, patrona Królestwa Polskiego. Z Krakowem od czasów tak zwanego Statutu Krzywoustego związany był również pryncypat. Tu także, w Katedrze Wawelskiej, przechowywano regalia ze świętą włócznią (włócznia św. Maurycego).
>>> Pieniądze i dyplomacja. Kulisy starań Władysława Łokietka o koronę <<<
PolskieRadio24.pl [20.01.2022]: – 702 lata temu Władysław Łokietek został koronowany na króla Polski. Uroczystość poprzedzały cztery lata wypełnione akcją polskiej dyplomacji na niespotykaną dotąd skalę. Polscy biskupi krążyli miedzy księciem i papieżem, wożąc ze sobą kolejne listy i… pieniądze…♂
20 stycznia 1320 r. w starej romańskiej katedrze na Wawelu, odremontowanej po pożarze z początku XIV stulecia, odbyła się koronacja Władysława Łokietka i jego żony Jadwigi, księżny kaliskiej. Była to pierwsza udokumentowana koronacja królewska w Krakowie.
Władysław Łokietek użył do koronacji insygniów: korony, berła, jabłka i miecza ceremonialnego zwanego Szczerbcem. Wielu historyków przypuszcza, że wtedy wykonano chorągiew państwową ze znakiem orła białego na purpurowym tle.
W katedrze Władysław Łokietek złożył także trofea zdobyte na Krzyżakach w bitwie pod Płowcami♂ (1331).
Histomag.org: Władysław Łokietek m.in. rozpoczął emisję pierwszej w dziejach Polski złotej monety. Czy z tego doniosłego wydarzenia płynęły realne korzyści?
Spojenie królestwa, rozbitego przez prawie 200 lat, wymagało niebagatelnego zmysłu politycznego. Jeszcze przed sięgnięciem po koronę Władysław Łokietek musiał rozstrzygnąć szereg istotnych kwestii. Jedną z nich były finanse. Dawne księstwa dzielnicowe wciąż dysponowały odmiennymi walutami. Nieustanna walka o władzę skutecznie opróżniała skarbiec, a zmiany gospodarcze w Europie wymagały przeprowadzenia reformy monetarnej. Czy zajęty dokonywaniem zjednoczeniowego czynu Łokietek znalazł chwilę, by pomyśleć o pieniądzach?
Floreny, grosze, matapany
Przełom XIII i XIV wieku odznaczył się w Europie wzrostem dobrobytu. W rozwoju gospodarczym przodowały miasta włoskie, prowadzące dochodowy handel z Lewantem. To właśnie one jako pierwsze odczuły potrzebę reform monetarnych. Posiadający niewielką wartość denar spełniał swoją funkcję przy prostych transakcjach, był jednak kłopotliwy dla kupców obracających wielkim kapitałem. Genua i Wenecja już w połowie XII wieku wprowadziły srebrne monety groszowe, matapany, o wartości 36 denarów. Prawdziwą popularność uzyskał jednak dopiero grosz praski (czeski). Wszedł do użycia wraz z reformą monetarną Wacława II z 1300 r. Podstawą jego niepodważalnej pozycji były wielkie złoża srebra w Kutnej Horze. O rozpowszechnieniu tej waluty w Polsce zadecydowała koronacja Wacława na króla oraz ożywione kontakty gospodarcze z Czechami. Grosz (nazwa pochodzi od łac. grossus, czyli gruby) wart był 12 denarów (zwanych denarii parvi – małymi denarami). Zachował silną pozycję aż do XVI wieku, regularnie nabijając sakwę emitentom, jego wartość była bowiem wyższa od kosztów produkcji.
◙ Podobne informacje: