Kalendarium: 24 października 1989 podczas wspinaczki na szczyt Lhotse w Himalajach zginął Jerzy Kukuczka

– Ta ściana pociąga mnie tak samo mocno, jak każdy inny ośmiotysięcznik. Jest taki moment, kiedy człowiek ma dość cywilizacji, dość miasta i po prostu jedzie w góry – mówił Jerzy Kukuczka przed wylotem na Lhotse w 1989 roku. – Bawią mnie góry, ciągnie mnie wyczyn sportowy, a przede wszystkim te nieprzetarte szlaki, a w Himalajach jest ich jeszcze dużo… – dodawał przed wyprawą z której nie wrócił. – informuje portal PolskieRadio24.pl

○ Jerzy Kukuczka na szczycie Lhotse, 4 października 1979 r. / źródło: jerzykukuczka.com; Południowa ściana Lhotse/ źródło: Wikipedia

Jerzy Kukuczka nie był drugi, był wielki

• Korona Himalajów i Karakorum to 14 szczytów o wysokości ponad 8000 metrów
• 18 września 1987 roku Kukuczka, jako drugi człowiek na świecie po Reinholdzie Messnerze, zdobył Koronę Himalajów
• Jerzemu Kukuczce zdobycie jej zajęło niespełna osiem lat. Przed nim był tylko Reinhold Messner, ale Włoch na skompletowanie Korony potrzebował ponad dwa razy więcej czasu
• Jerzy Kukuczka w 1989 roku postanowił jeszcze raz wrócić na Lhotse (pierwszy szczyt, który zdobył), próbował osiągnąć coś wielkiego, coś, czego nie dokonał wówczas nikt inny. Chciał zdobyć Lhotse od południa – przechodząc legendarną południową ścianę. Ścianę, która zabiła tak wielu. Decydując się na wyprawę w 1989 roku, pomimo szeregu przeciwności i niepewności, w swoim dzienniku napisał: „Postanowiłem zrobić to tak, jak robiłem wielokrotnie, poszedłem za podszeptem czegoś wewnętrznego, teraz albo nigdy!”
• Zginął 24 października października 1989 roku –  odpadł od ściany na wysokości ok. 8200 m; lina nie wytrzymała obciążenia i pękła, a on spadł w dwukilometrową przepaść. Po odnalezieniu ciała pochowano je w lodowej szczelinie, nieopodal miejsca upadku. Polski himalaista miał 41 lat

„Zaliczanie” kolejnych szczytów nie było dla Jerzego Kukuczki najważniejsze. Najbardziej wartościową cechą dokonań w górach wysokich tego legendarnego wspinacza było pionierskie i nowatorskie podejście do himalaizmu. Spośród czternastu szczytów ośmiotysięcznych stanowiących Koronę Himalajów i Karakorum na dziesięć wszedł nowymi drogami, cztery szczyty zdobył jako pierwszy zimą, trzynaście bez tlenu, siedem w stylu alpejskim, a jeden samotnie. Wszystkie szczyty zdobył w czasie o połowę krótszym niż jego poprzednik – Reinhold Messner. Jerzemu Kukuczce ten wyczyn zajął 7 lat, 11 miesięcy i 14 dni, Messner był pierwszy, ale do sukcesu dążył ponad 16 lat.

>>>   Wirtualne Muzeum Jerzego Kukuczki   <<<

Żaden inny zdobywca wszystkich ośmiotysięczników nie może pochwalić się takim osiągnięciem – Kukuczka jest jedyny. Podziw wzbudza też fakt, że na sześciu szczytach ośmiotysięcznych stanął w ciągu niespełna dwóch lat (pomiędzy 21 stycznia 1985 r., a 10 listopada 1986 r.).

Nikt się tego nie spodziewał
W 1987, kiedy Kukuczka stanął na szczycie swojego ostatniego w kolekcji ośmiotysięcznika Sziszapangmie, był już wielką postacią himalaizmu, znanym nie tylko w Polsce. Zupełnie inaczej sytuacja wyglądała, gdy Polak zaczynał – wówczas nikt nie spodziewał się, że właśnie on dokona w górach najwyższych rzeczy tak niezwykłych. Że będzie walczył z Messnerem o Koronę Himalajów i Karakorum.

>>> JERZY KUKUCZKA – NAJWYBITNIEJSZY POLSKI HIMALAISTA?  <<<

Kukuczka nie miał bowiem na początku swojej wspinaczkowej drogi opinii wspinacza, który poradzi sobie w ekstremalnych warunkach, czyli powyżej 8 000 tysięcy metrów. Podczas wyprawy na Alaskę w 1974 roku doznał bardzo poważnych… – cały artykuł na źródłowej stronie PolskieRadio24.pl – po kliknięciu na link

○ Jerzy Kukuczka (z lewej) i Andrzej Czok podczas wyprawy na Mount Everest – zdjęcie wykonane wiosną 1980 roku. 19 maja 1980 zdobyli oni szczyt nową drogą (Wikipedia) | Szkic grogi na szczyt Mount Everestu 1980 (jerzykukuczka.com)

Korona Himalajów i Karakorum

• 4 października 1979 – Lhotse drogą klasyczną z Andrzejem Czokiem, Andrzejem Heinrichem i Januszem Skorkiem w ramach wyprawy Klubu Wysokogórskiego z Gliwic, styl alpejski, wspinaczka bez używania butli tlenowych, ale wspomaganie tlenem z butli było stosowane podczas snu w obozie czwartym na 7800 m.
• 19 maja 1980 – Mount Everest nową drogą (filarem południowym) z Andrzejem Czokiem, z częściowym wspomaganiem tlenem. Tlen skończył się podczas ataku szczytowego
• 15 października 1981 – Makalu nową drogą (północno-zachodnią flanką i północną granią), pierwsze solowe wejście w Nepalu, bez wspomagania tlenem, styl alpejski,
• 30 lipca 1982 – Broad Peak drogą klasyczną w stylu alpejskim z Wojciechem Kurtyką, bez wspomagania tlenem (nielegalne wejście w ramach aklimatyzacji przed atakiem na południową ścianę K2),
• 1 lipca 1983 – Gaszerbrum II (południowo-wschodnią granią), nową drogą razem z Wojciechem Kurtyką, pierwsze wejście południowo-wschodnią granią, styl alpejski, bez wspomagania tlenem,
• 23 lipca 1983 – Gaszerbrum I, nową drogą południowo-zachodnią ścianą razem z Wojciechem Kurtyką, styl alpejski, bez wspomagania tlenem,
• 17 lipca 1984 – trawers całego masywu Broad Peak z wejściem na główny wierzchołek w stylu alpejskim z Wojciechem Kurtyką, bez wspomagania tlenem,
• 21 stycznia 1985 – Dhaulagiri, pierwsze zimowe wejście, wraz z Andrzejem Czokiem, bez wspomagania tlenem,
• 15 lutego 1985 – Czo Oju, zimowe wejście wraz z Zygmuntem Andrzejem Heinrichem, południową ścianą, bez wspomagania tlenem,
• 13 lipca 1985 – Nanga Parbat, nową drogą (filar południowo-wschodni), towarzyszyli mu Carlos Carsolio, Zygmunt Andrzej Heinrich i Sławomir Łobodziński, bez wspomagania tlenem,
• 11 stycznia 1986 – Kanczendzonga, pierwsze zimowe wejście, wraz z Krzysztofem Wielickim, bez tlenu, od południowej strony,
• 8 lipca 1986 – K2, nową drogą (środkowym filarem południowej ściany) z Tadeuszem Piotrowskim (zginął w czasie zejścia), styl alpejski, bez wspomagania tlenem,
• 10 listopada 1986 – Manaslu, nową drogą, w stylu alpejskim z Arturem Hajzerem, bez wspomagania tlenem,
• 3 lutego 1987 – Annapurna I, pierwsze wejście zimowe z Arturem Hajzerem, od strony północnej, bez wspomagania tlenem
• 18 września 1987 – Sziszapangma, nową drogą zachodnią granią, w stylu alpejskim z Arturem Hajzerem, bez wspomagania tlenem.

○ źródło: Wikipeidia

► Wikipedia: – Józef Jerzy Kukuczka (ur. 24 marca 1948 w Katowicach, zm. 24 października 1989 na Lhotse w Nepalu) – polski taternik, alpinista i himalaista, jako drugi człowiek na Ziemi zdobył Koronę Himalajów i Karakorum – wszystkie 14 głównych szczytów o wysokości ponad 8 tysięcy metrów (pierwszy był Reinhold Messner, któremu zajęło to szesnaście lat i cztery miesiące, Kukuczce niespełna osiem lat). Uznawany jest za jednego z najwybitniejszych himalaistów w historii.

► Jerzy Kukuczka – Serwis specjalny – PolskieRadio24.pl [link]

Życiorys

Był beskidzkim góralem, którego rodzina pochodzi z Istebnej.

W szkole średniej uprawiał przez pewien czas podnoszenie ciężarów, aż do momentu, kiedy dostał zakaz lekarski uprawiania tego sportu.

W 1965 roku został członkiem Harcerskiego Klubu Taternickiego im. gen. Mariusza Zaruskiego w Katowicach. HKT, należący do Hufca Katowice-Zachód, prowadził działalność turystyczną na rzecz hufca, organizując imprezy turystyczne z wykorzystaniem elementów z zakresu wspinaczki. W działaniach tych brał czynny udział Jerzy Kukuczka. W 1966 roku wstąpił do Koła Katowickiego Klubu Wysokogórskiego i ukończył tatrzański kurs wspinaczkowy. W czasie harcerskiego zimowiska w Kowarach zimą 1967/68 uzyskał stopień przewodnika, a następnie – podharcmistrza. W HKT pełnił funkcje przewodniczącego Komisji Rewizyjnej (1967–1969) oraz szefa komórki szkoleniowo-kwalifikacyjnej (1971–1975). Razem z nim proporczyk Harcerskiego Klubu Taternickiego znalazł się na najwyższych szczytach Ziemi.

Spośród 14 ośmiotysięczników zdobytych w latach 1979–1987 na 8 wszedł nowymi drogami^[4] (poza swoim pierwszym ośmiotysięcznikiem wspinał się albo w ekstremalnie ciężkich warunkach zimą albo nowymi trasami), 7-krotnie w stylu alpejskim, na 4 zimą (3 pierwsze wejścia zimowe), na 1 szczyt samotnie – żaden inny zdobywca 14 ośmiotysięczników nie może pochwalić się takim bilansem. W ciągu niespełna dwóch lat (21 stycznia 1985 r. – 10 listopada 1986 r.) zdobył sześć ośmiotysięczników, z czego aż trzy po raz pierwszy zimą, na trzech kolejnych wytyczył nowe drogi (w tym niezwykle trudne na Nanga Parbat i K2). Wolno aklimatyzował się, za to słynął z ogromnej wytrzymałości psychicznej i fizycznej. Jego partnerami byli m.in. Wojciech Kurtyka, Artur Hajzer, Krzysztof Wielicki oraz Ryszard Pawłowski.

W 1988 na igrzyskach olimpijskich w Calgary wraz z Reinholdem Messnerem nagrodzony srebrnym Orderem Olimpijskim. Reinhold Messner odmówił przyjęcia medalu, uzasadniając swój gest tym, że uważa alpinizm za twórczość, a nie rywalizację^[5]. Kukuczka przyjął medal, ponieważ w wyczynowym wspinaniu widział sportowe wartości, co niejednokrotnie podkreślał: W alpinizmie, jak w szachach – mówił – jest miejsce na swego rodzaju twórczość i sportową rywalizację. Gdyby jej zabrakło, być może nigdy bym się nie wspinał.

Mnie nie wystarczy być tylko w górach – dodał później – nie wystarczy być na wyprawie. Uważam, że jeżeli się podchodzi pod górę, to z jakimś celem, a tym celem jest wejść na tę górę.