I ❤ Diecezja Kielecka: Zmartwychwstanie Jezusa – najciekawsze dzieła sztuki

Portal Radia Kielce zamieścił galerię zdjęć zatytułowaną: Zmartwychwstanie Jezusa – najciekawsze dzieła sztuki sakralnej. Prezentowane fotografie przedstawiają cenne pamiątki kultury chrześcijańskiej zachowane na terenie Diecezji Kieleckiej. Wśród nich przedstawienie Jezusa Zmartwychwstałego z Domu Długosza w królewskim mieście Wiślica.

Dostęp do fotogalerii po kliknięciu na zdjęcie/ [link]

Jarosław Kruk: Obszar Diecezji Kieleckiej odbiega znacząco od dzisiejszych granic administracyjnych województwa świętokrzyskiego. Jest to swego rodzaju „zabytek” wynikający z przyczyn historycznych. Stąd na przykład Miechów leżący około 40 km od Krakowa, a odległy prawie 70 km  od Kielc, mimo różnicy dystansu i przynależności do województwa małopolskiego, należy do Diecezji Kieleckiej. Natomiast klasztor na Świętym Krzyżu jest w ordynacji Diecezji Sandomierskiej.

Wikipedia: – Diecezja kielecka (łac. Dioecesis Kielcensis) – jedna z 4 diecezji obrządku łacińskiego w metropolii krakowskiej w Polsce. Ustanowiona 13 czerwca 1805 przez Piusa VII po zlikwidowaniu diecezji tarnowskiej. Została zniesiona przez tego samego papieża 30 czerwca 1818 równocześnie z powołaniem diecezji sandomierskiej. Reaktywowana przez papieża Leona XIII 28 grudnia 1882. Ostatnie zmiany terytorialne wprowadził papież Jan Paweł II 25 marca 1992.

W okresie przedrozbiorowym terytorium dzisiejszej diecezji kieleckiej znajdowało się w granicach diecezji krakowskiej i archidiecezji gnieźnieńskiej. Od późnego średniowiecza istniały na tym obszarze prepozytury: kielecka i wiślicka oraz archidiakonat kurzelowski. Prepozytura kielecka od zachodu graniczyła z archidiecezją gnieźnieńską, od północy z archidiakonatem radomskim, od południa z prepozyturą wiślicką, zaś od wschodu z archidiakonatami lubelskim, zawichojskim i sandomierskim. Wiślicka prepozytura obejmowała swymi granicami tereny po obu stronach Wisły, przecinającej obszar prepozytury na dwie części – lewobrzeżną i prawobrzeżną.

Część lewobrzeżna sięgała po dolny i środkowy bieg Nidzicy aż po Działoszyce i Skalbmierz. Położoną na południe od Wisły część prepozytury ograniczała od wschodu Puszcza Sandomierska, ciągnąca się między Wisłoką i Sanem. Od strony południowo-wschodniej i południowej granica prepozytury wiślickiej pokrywała się z granicami biskupstwa krakowskiego. Od zachodu prepozytura wiślicka graniczyła z archidiakonatem krakowskim. Archidiakonat kurzelowski był położony w południowo-wschodniej części archidiecezji gnieźnieńskiej. Od zachodu przez rzekę Pilicę graniczył z archidiakonatem łęczyckim i uniejowskim, od północy z archidiakonatem łowickim i mazowiecką dzielnicą biskupstwa poznańskiego, zaś od południa i południowego wschodu z diecezją krakowską. Archidiakoni i prepozyci (sprawujący władzę archidiakońską) pełnili funkcje administracyjne z ramienia biskupa i byli bezpośrednimi zwierzchnikami dziekanów.

Okres zaborów

Po rozbiorach Rzeczypospolitej następowały częste zmiany granic politycznych, które pociągały za sobą reorganizację terytorialną Kościoła… – cały artykuł na stronach Wikipedii – po kliknięciu na link

◙ Podobne informacje:

Wiślica robi ukłon w stronę średniowiecza

I ❤ Ponidzie: Kościółek św. Stanisława Chotelku – prezentacja 3D