Śmierć małych miast. Odnowione centra to nie wszystko, potrzebna jest praca

Gdy dziś odwiedzamy miasteczka, widzimy fontanny, odnowione centra oraz parki. Na pierwszy rzut oka wygląda to pięknie. Ale gdzie jest dobra praca? Nie ma – mówi w wywiadzie dla DGP Przemysław Śleszyński, kierownik Zakładu Geografii Miast i Ludności w Instytucie Geografii i Przestrzennego Zagospodarowania PAN.

KL: Czy na rozmowę o umieraniu mniejszych miast w Polsce nie jest już za późno?
PŚ: Na szczęście jeszcze nie, zwłaszcza że powstrzymanie tego procesu jest sprawą fundamentalną dla kraju.

Ostatnie kilkanaście lat to znikające stacje kolejowe, urzędy pocztowe, banki, kina i domy kultury. W ich miejsce powstały budowlane markety, spożywcze dyskonty…

To nie ostatnie kilkanaście lat, ten proces zaczął się zaraz po 1989 r. W wyniku nieprzemyślanej prywatyzacji nastąpił upadek przemysłu, który spowodował degradację małych i średnich miast. To właśnie one najbardziej ucierpiały na tych zmianach. A ich obumieraniu towarzyszyła cisza, bo media nie zwracały na to uwagi. Mało kogo interesowało, co działo się na prowincji, wszyscy patrzyli na Warszawę i kilka dużych miast, zwłaszcza po reformie administracyjnej 1999 r. Największe straty poniosły miasta i miasteczka Mazur, Podlasia, Pomorza Środkowego, Lubelszczyzny i Sudetów, które utraciły swoje jedyne nieraz zakłady przemysłowe. Stały się od tego czasu głównie lokalnymi ośrodkami obsługi okolicznych funkcji rolniczych, czasem turystycznych, a niekiedy istnieją same dla siebie. Choć są też wyjątki.
[ciąg dalszy…]

źródło: GAZETA PRAWNA.PL