Kalendarium: 28 marca 1241 r. – Zdobycie Krakowa przez Tatarów. Kiedy po raz pierwszy urwał się hejnał

○ Tatarzy z głową Henryka II Pobożnego pod bramami Legnicy. 9 kwietnia 1241 / źródło: Wikipedia♂

○ Konnica mongolska na przełomie XIII i XIV wieku / info: Seweryn Moritz @20210315-0214;  źródło: portal Broń i wojna♂

Wojska Czyngis-chana działały błyskawicznie, w szybkim tempie opanowywały kolejne terytoria. Ówczesnych przerażało towarzyszące podbojom Tatarów okrucieństwo, nieznane dotychczas na taką skalę. W zdobytych miastach mordowano nie tylko ludność, ale i zwierzęta. Było to zaskakujące dla średniowiecznej Europy i przyczyniło się do powstania wielu legend na temat Tatarów, które przytoczył w swoim felietonie „O historii Tatarów” Andrzej Piotrowski ‒ mówiono, że odżywiają się ludzką krwią, że są potomkami trzech króli ze Wschodu, a ich celem jest Kolonia, bowiem tam rzekomo ukryte są jakieś relikwie po owych władcach.

Atak na Kraków

Po krwawym opanowaniu Rusi Kijowskiej, wojska tatarskie skierowały się w kierunku Polski. W lutym 1241 roku został zdobyty Sandomierz♂. Następnie wojska pod dowództwem Bajdara ruszyły w kierunku Krakowa. Tatarzy pokonali w bitwie pod Turskiem wojska wojewody krakowskiego, ale poniesione straty zmusiły ich do odwrotu na Ruś.

>>>  Wikipedia: Bitwa pod Turskiem [13 lutego1241] <<<
–  bitwa, która miała miejsce w rejonie wsi Tursko Wielkie ( wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie staszowskim, w gminie Osiek) pomiędzy siłami polskimi pod dowództwem wojewody krakowskiego Włodzimierza a wojskami mongolskimi pod dowództwem Bajdara podczas I najazdu mongolskiego na Polskę w XIII wieku.
Doszło do niej po zablokowaniu drogi na Kraków w rejonie Miechowa przez wojewodę krakowskiego Włodzimierza. Obecność sił polskich zmusiła zagony mongolskie do odwrotu w kierunku Sandomierza. Idące na Kraków szlakiem poprzez Koprzywnicę, Wiślicę i Skalbmierz oddziały Bajdara wycofały się w okolice wsi Tursko Wielkie. Skoncentrowane wcześniej oddziały wojewody krakowskiego udały się w pogoń za siłami mongolskimi, doprowadzając do walnej bitwy. Najprawdopodobniej Bajdar wiedział o zgromadzonych siłach polskich i wycofanie się jego oddziałów w rejon Turska było manewrem mającym na celu zajęcie lepszych pozycji przed zbliżającą się bitwą. Według Jana Długosza pierwsze uderzenie Polaków przyniosło sukces w postaci zmuszenia przeciwnika do odwrotu i uwolnienia jeńców. Jednak odwrót okazał się udanym taktycznym manewrem Mongołów mającym na celu rozerwanie polskiego szyku bojowego. Dzięki dyscyplinie w szeregach Mongołów i luźnej taktyce udało im się pokonać liczniejszych, ciężkozbrojnych rycerzy małopolskich. Polacy ponieśli duże straty i nie byli w stanie stawić oporu aż do bitwy pod Chmielnikiem 18 marca 1241 roku. Po tym zwycięstwie oddziały mongolskie wycofały się wzdłuż lewego brzegu Wisły do Sandomierza.♂

 

>>>  Wikipedia:  Bitwa pod Chmielnikiem [18 marca 1241] <<<
bitwa pomiędzy siłami polskimi pod dowództwem wojewody krakowskiego Włodzimierza a wojskami mongolskimi pod dowództwem Bajdara podczas I najazdu mongolskiego na Polskę w XIII wieku. Do bitwy doszło o wschodzie słońca 18 marca 1241 pod Chmielnikiem ( miasto w powiecie kieleckim, w województwie świętokrzyskim) na miejscu noszącym nazwę Wesołe Pole (należące do folwarku Łagiewniki). Na czele sił polskich stał wojewoda krakowski Włodzimierz, wojewoda sandomierski Pakosław oraz kasztelan krakowski Klemens z Brzeźnicy i kasztelan sandomierski Jakub Raciborowic. Wojska polskie zostały ugrupowane w następującym szyku: lewe skrzydło stanowiło rycerstwo krakowskie, prawe skrzydło rycerstwo sandomierskie. Siły mongolskie podzielone zostały na dwa oddziały: pierwszy złożony z ludów podbitych, drugi o większych walorach bojowych złożony z lepiej wyszkolonych wojowników mongolskich. W samej bitwie można wyróżnić dwie fazy. Pierwsza faza trwająca kilka godzin zakończona została ucieczką oddziałów mongolskich. Dowodzący oddziałami mongolskimi Bajdar zastosował manewr „pozorowanej ucieczki” by wprowadzić zamęt i rozprężenie w oddziałach polskich. Po pozorowanym odwrocie nastąpiła druga faza bitwy. Na zdezorientowanych Polaków uderzył drugi odwodowy oddział mongolski. Rozerwany szyk sił polskich podzielił się na dwie grupy. Pierwsza pod naporem Mongołów rozpierzchła się, druga w zachowanym szyku bojowym wycofała się w kierunku północnym, gdzie następnego dnia stoczyła krwawa bitwę pod Tarczkiem. Podczas bitwy na polach wokół Chmielnika główny ciężar walki wzięło na siebie lewe skrzydło, złożone z rycerstwa krakowskiego. Rycerstwo sandomierskie ulokowane na prawym skrzydle, nie będące w centrum walk widząc nieuchronną klęskę wycofało się do Krakowa. Podczas bitwy polegli obaj kasztelani oraz wojewoda krakowski Włodzimierz♂

Tam najeźdźcy przegrupowali swoje wojska i stoczyli kolejną zwycięską bitwę na ziemiach polskich. Pod Chmielnikiem z rycerstwem sandomierskim i krakowskim mogło walczyć nawet ok. 10 tysięcy Tatarów. 28 marca Tatarzy oblegli i zdobyli Kraków i niemal doszczętnie zniszczyli miasto.

Hejnał mariacki

Początki hejnału mariackiego nie są znane. Samo słowo hejnał pochodzi z języka węgierskiego i może być tłumaczone jako … – cały artykuł i ciekawe audycje tematyczne na źródłowej stronie PolskieRadio24.pl♂