XXX Jubileuszowy Wyścig Kolarski im. Andrzeja Imosy w Solcu-Zdroju – 5.09.2021

Pojutrze, w niedzielę 5 września, zapraszamy wszystkich miłośników kolarstwa na XXX Jubileuszowy Wyścig Kolarski im. Andrzeja Imosy w Solcu-Zdroju. Impreza ma charakter otwarty, udział w niej mogą wziąć♂ wszyscy chętni. Swoich sił i umiejętności, w 23 kategoriach, mogą spróbować młodsi i starsi, dzieci i seniorzy. Rozpoczęcie ok. godziny 15:00, zakończenie ok. 19:00. – informuje Gminne Centrum Kultury w Solcu oraz portal busko.com.pl

○ źródło: GCK Solec-Zdrój♂

W tej edycji nagrodą specjalną jest rower ufundowany przez jednego ze sponsorów. Organizatorzy informują również, że w tym roku zmianie uległy trasy wyścigu.

Regulamin, program, mapa z trasą wyścigu oraz zgoda na wykorzystanie wizerunku dostępne są na źródłowej @stronie GCK ♂ [link]

Szczegółowe informacje udzielane są pod numerami telefonu: 41 377 60 49, 41 306 71 31

○ grafika tytułowa: GCK♂| geni.com♂

○ źródło: GCK Solec-Zdrój♂

♦ Wikipedia: Andrzej Imosa ♂ (ur. 17 lipca 1947 w Zborowie, zm. 6 kwietnia 1987 w Krakowie) – polski kolarz i szkoleniowiec.

○ Andrzej Imosa (1947-1987) / źródło: geni.com♂

Reprezentował barwy klubu LKS Piast Chęciny. Przez lata należał do czołówki województwa kieleckiego. Po zakończeniu kariery zawodniczej zajął się szkoleniem młodzieży. W 1986 r. w Ostrowcu Świętokrzyskim założył sekcję kolarską.

22 marca 1987 r. podczas pierwszego wiosennego treningu, jadąc z grupą podopiecznych przez miejscowość Rudka Bałtowska koło Bałtowa, został zaatakowany przez pijanego chuligana. Upadając z rowerem uderzył fatalnie głową o jezdnię i stracił przytomność. Zmarł 6 kwietnia 1987 r. w klinice w Krakowie nie odzyskawszy przytomności. Pochowany został w Busku-Zdroju.

Śmierć Andrzeja Imosy odbiła się głośnym echem w kraju. Dla uczczenia jego pamięci, kilka miesięcy po jego śmierci w Busku-Zdroju został zorganizowany I Memoriał Kolarski jego imienia. Od tamtej pory ta kolarska impreza rozgrywana jest wiosną każdego roku w Busku-Zdroju, 10 maja 2008 r. odbył się kolejny XXI Memoriał Kolarski im. Andrzeja Imosy.

JKR: Andrzej Imosa pochowany jest na cmentarzu parafialnym w Busku-Zdroju, opodal kaplicy♂

○ Tygodnik Ponidzia: „Życie dla kolarstwa” -wspomnienie o Andrzeju pióra jego młodszego brata, Stanisława Imosy♂

ANDRZEJ IMOSA, syn Tadeusza i Marii urodził się 17 lipca 1947 roku w Zborowie k. Solca – Zdroju, gdzie ojciec pracował wówczas jako nauczyciel w Szkole Rolniczej. Następnie od roku 1949 rodzina Imosów zamieszkała w Busku – Zdroju. Początkowo było to Gospodarwstwo Rolne na „Górce”, następnie od 1955 roku Dom Ogrodnika w Parku Zdrojowym.

Dzieciństwo i młodość Andrzej Imosa spędził w Busku – Zdroju. Tu rozpoczęła się jego przygoda z rowerem, a pierwszymi kolarskimi trasami były alejki parku zdrojowego. Po ukończeniu szkoły podstawowej – majac 13 lat, zostaje właścicielem prawdziwej wyścigówki marki „Huragan” i od tej właśnie daty można mówić o jego regularnym kontakcie z rowerem.

W rok później startuje w pierwszym wyścigu organizowanym przez buski LZS, w Solcu-Zdroju, gdzie w gronie kilkunastu dużo starszych i doświadczonych kolarzy, zajmuje bardzo dobre czwarte miejsce. Zostaje członkiem buskich Ludowych Zespołów Sportowych. Jego późniejsza kariera potoczyła się szybko. W wieku 17 – 18 lat wygrywa wiele wyścigów o randze wojewódzkiej: w Kielcach, Skarżysku, Radomiu, Busku czy ogólnopolskiej – jakim był wówczas wyścig „Budujemy Samochody” w Starachowicach, gdzie dwukrotnie dwukrotnie wpisuje się na listy zwycięzców.

Majac 18 lat był posiadaczem drugiej licencji, co w tym wieku należało do rzadkości w kraju. W tym czasie Rada Wojewódzka LZS w Kielcach powołała centralną sekcję kolarską „Piast Chęciny” skupiającą najlepszych kolarzy kielecczyzny, gdzie obok reprezentanta Polski Ryszarda Zapały znalazł się Andrzej Imosa.

W 1966 Andrzej Imosa wygrywa Szosowe Mistrzostwo Juniorów Okręgu Kieleckiego, a kilka dni później zajmuje doskonałe 5 miejsce w Szosowych Mistrzostwach Polski Juniorów w Poznaniu. Jeszcze tego samego roku – jako junior, reprezentuje kielecczyznę w Międzynarodowym Wyścigu Skopenki i zostaje powołany do krajowej kadry kolarskiej Ludowych Zespołów Sportowych.

Kończy Liceum Ogólnokształcące w Chmielniku i rozpoczyna naukę w PST Meloriacji w Podzamczu Chęcińskim. Kolejne lata startów to rywalizacja wśród elity najlepszych polskich kolarzy. To najlepszy okres w karierze kolarskiej młodego kolarza z Buska. Wygrywa sporo trudnych wyścigów w tym również o randze ogólnopolskiej w ościennych województwach: łódzkim m.in. w Rawie Mazowieckiej, kryterium uliczne KS Korona w Krakowie, jest drugi w kryterium ulicznym „Chemika” w Tarnowie. Mając 20 lat zajmuje 4 miejsce na etapie Sandomierz – Busko Międzynarodowego Wyścigu Skopenki, gdzie jest entuzjastycznie witany przez mieszkańców swego miasta. Udanie debiutuje w XXIV Tour de Pologne, zajmując 23 miejsce, co krajowa prasa sportowa uznała za sporą niespodziankę. Należy do najlepszych w okręgu kieleckim, wygrywając często z członkami kadry narodowej Franciszkiem Koselą, Ryszardem Zapałą, Marianem Formą , czy Kazimierzem Jasińskim. W tym czasie swą dalszą edukację postanawia kontynuować w Studium Nauczycielskim w Ostrowcu Świętokrzyskim. Tam poznaje swą przyszłą żonę i zakłada rodzinę.

W latach 1968-74 startuje we wszystkich liczących się wyścigach w kraju, gdzie wielokrotnie na poszczególnych etapach np. Wyścigu Przyjaźni w Koszalinie, Wyścigu Skopenki w Radomiu – melduje się na podium. Wielokrotnie startuje w Tour de Pologne oraz zajmuje dobre lokaty w wyścigach górskich: O Puchar Karkonoszy, Małopolskim Wyścigu Górskim, Do Bram Bieszczad, czy lokalnym pasmem Gór Świętokrzyskich – co świadczyły o jego dobrych umiejętnościach jazdy w górach. Podczas Górskich Mistrzostw Polski w Jeleniej Górze w 1968 defekt roweru eliminuje go z walki o czołową lokatę i zajmuje ostatecznie 14 miejsce. Miał zaszczyt reprezentować barwy Polski poza jej granicami / Węgry, Czechosłowacja, ZSRR/ zajmując m.in. 7 miejsce w Wyścigu Dookoła Estonii.

Zapewne zabrakło w jego karierze błyskotliwego sukcesu, a może co było często ważniejsze – wsparcia kolarskich działaczy kielecczyzny, by znaleźć się w kadrze na Henryka Łasaka, choć wielu z tych kadrowiczów wielokrotnie musiało uznać jego wyższość.

Pamiętać należy, że kariera kolarska Andrzeja Imosy przypada na okres tuż przed i w czasie największych sukcesów polskiego kolarstwa na arenie międzynarodowej (tytuły mistrzów świata Szurkowski 1973, Kowalski 1974, oraz drużyny) co sprawiało, że o sukcesy na arenie krajowej w tych latach było niezwykle trudno.

Kolarstwo było jego autentyczną pasją życiową. Jeszcze w czasie swych startów zdobywa uprawnienia trenerskie, które wykorzystuje po latach w Ostrowcu Świętokrzyskim, zakładając w 1986 roku sekcję kolarską. Rozpoczęli treningi wiosną następnego roku i on jako trener starał się pokazać i nauczyć swych podopiecznych kolarstwa od najlepszej strony. Sam nigdy nie rozstał się z rowerem.

22 marca 1987 r. był pierwszy dzień słonecznej wiosny i grupa kolarzy przejeżdżała przez miejscowość Rudka Bałtowska, gdzie w pobliżu przystanku autobusowego pijany chuligan zaatakował trenera, który upadł głową na jezdnie tracąc przytomność. Został przewieziony do szpitala w Ostrowcu Świętokrzyskim, gdzie przeprowadzono operację trepanacji czaszki.

Nie odzyskiwał przytomności. Po kilku dniach został przetransportowany helikopterem do specjalistycznej kliniki w Krakowie, gdzie mimo starań lekarzy zmarł 6 kwietnia 1987 r. nie odzyskawszy przytomności.

Wybrane artykuły prasowe poświęcone Andrzejowi Imosie – na źródłowej stronie busko.com.pl♂

◙ Podobne informacje:

nm: Niesamowity pomnik kolarza z rozpiętymi skrzydłami powstał w Busku-Zdroju. Zobaczcie, jak się prezentuje [ZDJĘCIA, WIDEO]

nm: Buski Kolarz już odsłonięty. Było wielkie święto i tłumy ludzi [DUŻO ZDJĘĆ]

Aspirant Paweł Szymański z KPP Busko-Zdrój wicemistrzem IV Mistrzostw Polski Służb Mundurowych w kolarstwie szosowym